Forum Opozycji 2TH2 Strona Główna
RejestracjaSzukajFAQUżytkownicyGrupyGalerieZaloguj
METAL MANIA!!

 
Odpowiedz do tematu    Forum Opozycji 2TH2 Strona Główna » Muza Zobacz poprzedni temat
Zobacz następny temat
METAL MANIA!!
Autor Wiadomość
Fajura
Moderator działu Lineage][



Dołączył: 03 Paź 2007
Posty: 51
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 3/5
Skąd: Kobiernice

Post METAL MANIA!!
Zapraszam do lekturki... i podawania nazw zespołów...


Post został pochwalony 0 razy
Śro 19:49, 03 Paź 2007 Zobacz profil autora
Gość







Post
Przytoczę iż tu możecie sie wypowiadac o zespołach blokowanych przez liste Giertycha typu KAT, Behemot, Gorgoroth, itd...
Śro 19:51, 03 Paź 2007
Fajura
Moderator działu Lineage][



Dołączył: 03 Paź 2007
Posty: 51
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 3/5
Skąd: Kobiernice

Post KAT
KAT zespól założony około roku 198x/9x twórcami zespołu odziwo byli gitarzyści, a wokalista Roman Kostrzewski został znaleziony w Jarocinie na festiwalu. Kat jest typowym trash metalem, nawiązania do satanistów i trybu ich działania, o rozkoszach życia na ziemi, oraz głebokich uczuciach ( NAPEWNO NIE TYPU MIŁOSC zeby nie było Razz). Wydali zaledwie pare płyt z lepszych do przesłuchania polecam:
"Róże miłości najchętniej przyjmują się na grobach"
"Bastard"
"Ballady"
Co do kata to kapela warta uwagi, z powodu zablokowania jej przez Giertycha... do tego czasu Kat zdązył podzielic się na 2 zespoły pod tą samą nazwą. Na koncert zapraszam Do rude Boya za rok.....


Post został pochwalony 0 razy
Śro 20:23, 03 Paź 2007 Zobacz profil autora
Fajura
Moderator działu Lineage][



Dołączył: 03 Paź 2007
Posty: 51
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 3/5
Skąd: Kobiernice

Post OZZY OSBOURNE - HISTORIA / ŻYCIORYS
Początki Ozziego zaczynają się w kapeli Black Sabbath:

Choć Ozzy Osbourne nie posiada mocnego głosu, to dzięki swym zdolnościom interpretacyjnym i scenicznej charyzmie stał się jednym z najbardziej znanych i wpływowych wokalistów rockowych.


Osbourne pochodził z ubogiej rodziny. Zanim zainteresował się muzyką, pędził życie ulicznika. Już jako nastolatek wszedł w konflikt z prawem, gdy w wyniku drobnej kradzieży dostał się do aresztu. W szkole nie interesował się nauką i nie za bardzo lubił się z Tonnim Iommim z którym później przyszło mu założyć "Black Sabbath". Ozzy wszedł do zespołu dzięki ogłoszeniu które umieścił na jednym ze sklepów, a dodatkowym plusem miał być mikrofon z wzmacniaczem, który kupił mu ojciec. Razem z Ozzym do zespołu dołączyli Bill Ward oraz Terence "Geezer" Butler który został autorem większości tekstów grupy. 13 lutego 1970 roku nakładem wytwórni sony ukazała się pierwsza płyta Heavy Metalowa a zarazem pierwsza płyta zespołu o nazwie "Black Sabbath", a utwór tytułowy przeszedł do klasyki rocka, jednak największą sławę przyniosła zespołowi płyta wydana w tym samym roku ochrzczona "Paranoid" na której znajdowały się takie przeboje jak: "Paranoid", "War Pigs" oraz "Iron Man". W 1978 wydana została płyta "Never Say Die!", która kończyła "klasyczny" okres w działalności grupy. W tym samym roku koledzy wyrzucili Ozzy'ego z zespołu. "Książę ciemności" postanowił rozpocząć karierę solową. Okazała się ona bardzo udanym przedsięwzięciem. Z czasem Osbourne stał się wiodącą i kultową postacią muzyki heavy metal w jego czarnej odmianie. Stał się także często naśladowanym artystą. Tacy ekstrawaganccy muzycy jak Alice Cooper i Marilyn Manson otwarcie przyznają się do czerpania inspiracji z muzyki Osbourne'a. On sam zaś chętnie przyjął na siebie rolę „ojca chrzestnego” tego ruchu we współczesnej popkulturze. Użyczył także swego imienia serii festiwali rockowych - Ozzfest, których on sam był największa gwiazdą. W 1998 roku Osbourne wrócił do Black Sabbath, czego efektem była wspólna trasa koncertowa, którą udokumentowała płyta Reunion.

Wokół osoby Osbourne'a narosło wiele mitów i nieporozumień. Jego religijne obsesje, niewyparzony język, ekstrawaganckie zachowania oraz otaczająca go atmosfera skandalu obyczajowego, skłaniały wielu by uznać go za szaleńca, satanistę lub nawet psychopatę. Sam Ozzy rzadko dementował tego typu plotki. Dla pewnego rozjaśnienia tej ciemnej postaci i pokazania jej bardziej ludzkiej twarzy przyczynił się reality show prezentowany przez stację MTV The Osbournes, w którym kamera rejestrowała codzienne życie rodziny Osbourne'ów.


Post został pochwalony 0 razy
Czw 17:54, 04 Paź 2007 Zobacz profil autora
Fajura
Moderator działu Lineage][



Dołączył: 03 Paź 2007
Posty: 51
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 3/5
Skąd: Kobiernice

Post MANOWAR - HISTORIA KAPELI
Historia Manowar rozpoczyna się w roku 1980 z chwilą spotkania Joeya DeMaio oraz Rossa Friedmana w Newcastle City Hall na trasie Black Sabbath Heaven And Hell. DeMaio pracował wtedy jako technik basowy oraz pirotechnik, a Ross grał na gitarze w zespole Shakin' Street supportującym Black Sabbath. Muzycy kilka miesięcy później spotykali się ponownie, tym razem w celu podjęcia współpracy.

Powstaje Manowar, niedługo potem do zespołu dołączają wokalista Eric Adams oraz perkusista Donnie Hamzik. W 1982 roku zarejestrowany zostaje debiutancki album pt. Battle Hymns. Muzycy prezentują tutaj zarówno szybkie, heavy metalowe utwory, których tematem są głównie sami muzycy, wojna w imię metalu (utwory: Manowar, Metal Daze), jak i podniosłe i utwory pełne patosu (Battle Hymn). Gościnnie na albumie wystapił Orson Welles, który użyczył swego głosu jako narrator w utworze pt. Dark Avenger.

Trud działalności koncertowej doprowadziły do odejścia Donniego Hamzika z grupy. Zastąpił go Scott Columbus, który z przerwami występuje w zespole do dziś. Pierwszy album nie odniósł spodziewanego sukcesu komercyjnego, grupa tym samym rozwiązała kontrakt płytowy z Liberty/EMI. Odszkodowanie uzyskane z tytułu zerwanego kontraktu pozwoliło na realizacje kolejnego albumu pt. Into Glory Ride (roboczy tytuł brzmiał Symphonies Of Steel), album zdecydowanie cięższy i bardziej podniosły, co osiągnięto m.in. przez wysunięcie perkusji na pierwszy plan. Nowy kontrakt z Megaforce Records (w tym czasie wydawca m.in. Kill 'Em All Metalliki i Fistful Of Metal Anthraxu) został podpisany przez Eric Adamsa, Joey DeMaio, Ross The Boss i Scott Columbus krwią, co później znalazło wielu naśladowców. Wśród nagranych utworów znalazła się pierwsza wersja Defender (kolejny utwór z Orsonem Wellesem), jednak ograniczenia objętościowe płyty winylowej spowodowały, że z oficjalnym wydaniem czekano aż cztery lata. Całość promował teledysk do Gloves Of Metal.

Jednym z marzeń muzyków podczas promocji Into Glory Ride była wizyta w Wielkiej Brytanii, gdzie grupa miała dość liczne grono fanów, jednak dzień przed wyjazdem siostra promotora zespołu zginęła w wypadku samochodowym i tournee zostało odwołane. Pomimo tego wiosną 1984 roku wydany został kolejny album. Hail To England nagrany został dla Geffen Records w kanadyjskim studio, jednocześnie z Sign Of The Hammer w ciągu sześciu dni za sumę 15 000 dolarów amerykańskich.

WROTA DO KARIERY

Po zakończeniu promocji Hail To England zrealizowano kolejny utwór do gotowego już albumu, który ostatecznie stał się też utworem tytułowym. Jesienią 1984 wydano Sign Of The Hammer. Kolejny album wydany został dopiero w trzy lata później. Płyta Fighting The World przynosi grupie uznanie zarówno wśród fanów jak i krytyków. Wydawnictwo promowane przez liczne koncerty oraz teledysk do Blow Your Speakers, piętnujący łatwą muzykę w mediach. Rok 1988 upłynął pod znakiem Kings Of Metal. Ten słynny album był wyjątkowy także z tego powodu, że nie powstawał wyłącznie w studio. Muzycy wybrali się do Birmingham w Anglii, by w Katedrze Św. Pawła wraz ze stuosobowym męskim chórem Canlodir nagrać The Crown And The Ring. Po skończeniu nagrań zespół opuścił Ross The Boss. Muzyk zastąpiony został przez byłego członka Chicago Davida Shanklea, który został wybrany spośród 150 innych gitarzystów. Zespół zaczął też budować własne studio nagraniowe w Nowym Jorku, nazwane Haus Wanfried po miejscu, w którym żył Ryszard Wagner. W międzyczasie zespół opuścił Scott Columbus, motywując decyzję chorobą syna. Na swoje miejsce polecił Kenny’ego Earla znanego jako Rhino.

W zmienionym składzie grupa zrealizowała kolejny siódmy album pt. The Triumph Of Steel, który trafił na 8 miejsce niemieckiej listy przebojów. The Triumph Of Steel zawiera najdłuższą kompozycję w historii zespołu, Achilles: Agony And Ecstasy In Eight Parts, trwającą 28 minut. Ten inspirowany Iliadą Homera utwór opisuje oblężenie Troi z perspektywy wodza Achajów. Jednym z ważniejszych punktów trasy koncertowej był pierwszy występ w Grecji, gdzie Manowar zagrał dla 15 000 fanów na ateńskim Stadionie Pokoju i Przyjaźni. W niemieckim Hanowerze grupa pobiła własny rekord głośności. Dwóch niezależnych specjalistów orzekło, że 10 ton głośników i wzmacniaczy (12 metrów długości i 6,3 wysokości) wydało dźwięk o mocy 129,5 dB.

W 1992 roku zespół odwiedził po raz pierwszy Rosję, fragmenty z wizyty grupy w kraju można obejrzeć na pierwszym dokumencie video pt. Secrets Of Steel wydanym w 1993. W tym samym roku żeni się i opuszcza grupę David Shankle, na miejsce Rhino zaś powraca Scott Columbus. W 1994 wydane zostają dwie kompilacje utworów. The Hell Of Steel zostaje wydane przez Atlantic Records i zawiera utwory m.in z albumów Fighting The World, Kings Of Metal i The Triumph Of Steel oraz Herz Aus Stahl (niemiecka wersja Heart Of Steel), natomiast Anthology jest zbiorem z szerszej ilości albumów.

W 1994 grupę zasilił Karl Logan, którego Joey DeMaio poznał podczas wypadku, który spowodował ten pierwszy . Rozpoczęte tego samego roku nagrania trwały dwa lata. W 1996 ukazuje się Louder Than Hell, promowany przez teledysk do utworu pt. Return Of The Warlord.


Post został pochwalony 0 razy
Czw 17:58, 04 Paź 2007 Zobacz profil autora
Fajura
Moderator działu Lineage][



Dołączył: 03 Paź 2007
Posty: 51
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 3/5
Skąd: Kobiernice

Post Blind Guardian
Blind Guardian - zespół muzyczny założony w Krefeld w Niemczech w 1985. Wraz z zespołem Helloween uważany za protoplastę power metalu. Grupa początkowo występowała pod nazwą Lucifer's Heritage oraz przez kilka dni pod nazwami takimi jak: Battery i Raging Waters.

Teksty utworów grupy inspirowane są baśniowym światem fantasy, czego przykładem jest album pt. Nightfall in Middle-Earth, będąca w całości muzyczną interpretacją "Silmarillionu" J.R.R. Tolkiena. Przełomem w historii zespołu był album A Night at the Opera, gdzie znalazł odbicie unikalny styl zespołu, charakteryzujący się polifonią i wielogłosowymi partiami wokalnymi. Tematem utworów były tutaj m.in. mity arturiańskie, krucjaty i wojna trojańska. Ostatni album zespołu, A Twist in the Myth, stanowi pod pewnymi względami powrót do korzeni, oferując muzykę nieco prostszą i bardziej surową.


Post został pochwalony 0 razy
Pią 6:29, 05 Paź 2007 Zobacz profil autora
Fajura
Moderator działu Lineage][



Dołączył: 03 Paź 2007
Posty: 51
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 3/5
Skąd: Kobiernice

Post Vader
Vader- polska grupa muzyczna, powstała w 1983 roku w Olsztynie, funkcjonująca do dzisiaj. Styl muzyczny przez nią wykonywany początkowo był określany jako heavy metal, a od roku 1985 roku thrash metal. Z biegiem lat zespół zwrócił się w stronę death metalu. Vader, wraz z takimi grupami jak Imperator, Exorcist, Armagedon i Slashing Death, zaliczany jest dziś do prekursorów gatunku death metal w Polsce. W drugiej połowie lat 80. XX wieku grupa była źródłem inspiracji dla późniejszych grup muzycznych, takich jak Decapitated, Dissenter, czy nawet Yattering.

HISTORIA

Grupa powstała w 1983 roku w Olsztynie (województwo warmińsko-mazurskie) z inicjatywy Piotra Wiwczarka oraz Zbigniewa Wróblewskiego. Początkowo (do 1986 roku) funkcjonowała w składzie pięcioosobowym, wykonując heavy metal z wpływami Judas Priest. Skład ustabilizował się w latach 1985-1986. Wcześniej, w krótkich odstępach czasu w grupie występowało 20 różnych muzyków. W 1986 w składzie: Robert "Czarny" Czarneta (śpiew), Piotr "Peter" Wiwczarek (gitara), Zbigniew "Vika" Wróblewski (gitara), Robert "Astaroth" Struczewski (gitara basowa) oraz Grzegorz "Belial" Jackowski, grupa rozpoczęła organizację koncertów. Pierwszy z koncertów odbył się w 1985 roku w olsztyńskim klubie "Luzak". Zmiana brzmienia grupy rozpoczęła się w 1984 roku, kiedy to zespół, zafascynowany grupą Slayer, zdecydował się na zwrot w kierunku "ostrzejszych brzmień".

4 i 5 kwietnia 1986 roku odbył się festiwal szeroko pojętej muzyki heavymetalowej Metalmania, na którym Vader wystąpił drugiego dnia wraz z grupami Voodoo, Ferrum, Dragon, Stos, Killer, KAT, Alaska, wcześniej zgłaszając materiał demo, na podstawie którego zaklasyfikowano zespół. Sam występ był dużym wydarzeniem zarówno dla samych muzyków, jak i dla polskiej sceny metalowej, będącej wtedy w powijakach, grupę zaś okrzyknięto "polskim Slayerem", rzadziej "polskim Destruction". Grupa chcąc tworzyć ostrzejszą wersję heavy metalu rozstała się ze Zbigniewem Wróblewskim, który preferował klasyczną formę tej muzyki. Wróblewski do zespołu już nigdy nie powrócił, później próbował sił w grupie Raxas. Obecnie zaś jest cenionym producentem przystawek gitarowych Merlin Pickups.

W 1988 roku nastąpiła całkowita zmiana składu. Pojawił się w niej Krzysztof Raczkowski znany jako Docent lub Doc (pseudonim pochodzi od zamiłowania muzyka do książek). Na przełomie lutego i marca 1989 roku zespół w dwuosobowym składzie dokonał nagrania demo Necrolust w Studio PR w Olsztynie, pracując pod kierunkiem Władysława Iljaszewicza, produkcją zajął się sam zespół. Później, w tym samym roku do grupy dołączył Jacek "Jackie" Kalisz. W 1990 roku, w tym samym studio zespół nagrał kolejne demo zatytułowane Morbid Reich. Koszt nagrania wyniósł 40 USD, mniej więcej dwukrotność ówczesnej średniej pensji. Demo zostało ozdobione grafiką Roberta Ganczarskiego z charakterystycznym logo grupy. Realizacji nagrania podjęli się Władysław Iljaszewicz, Andrzej Włodarski oraz Vader, za produkcję odpowiedzialny był Mariusz Kmiołek oraz Vader. Demo wydane zostało przez Carnage Records, której właścicielem był Mariusz Kmiołek. Sprzedało się ono w liczbie ponad 10 tysięcy sztuk, taśma zaś została uznana przez Headbangers Ball/MTV za najlepiej sprzedające się demo w historii death metalu.

Rok później, podczas występu na "Strash'ydła 91", w szeregach grupy zadebiutował Jarosław "China" Łabieniec. Liczne koncerty (już jako kwartet) m.in. na festiwalu Metalmania 1991 oraz uznanie w kraju i za granicą dzięki tzw. tape trading (wymiany taśm) zaowocowały kontraktem z Earache Records.


1993-1999
W roku 1993, w dziesiątą rocznicę powstania, grupa wydała pierwszy studyjny album zatytułowany The Ultimate Incantation. Przed nagraniem grupę opuścił "Jackie" (1992), w jego miejsce pojawił się Piotr "Berial" Kuzioła ze słupskiej formacji Betrayer, lecz i on również wkrótce odszedł, album został więc zrealizowany tylko przez "Petera" i "Docenta".

The Ultimate Incantation do dziś uznawany za jeden z najważniejszych albumów w historii grupy. Warto wspomnieć, że do pochodzącego zeń utworu Dark Age został zrealizowany przez amerykańską stację telewizyjną MTV teledysk, w którym występują "China" i "Jackie". Album zarejestrowany został w Rhythm Studios w Wielkiej Brytanii. Produkcji podjął się Paul Johnson, który realizował m.in. nagrania takich grup jak: Napalm Death oraz Benediction, grafikę zaprojektował i wykonał Dan Seagrave. Ciekawostką jest fakt, że album ten był nagrywany dwukrotnie: pierwszy raz w Studio Sunlight (nagrywały tam m.in. grupy Grave, Amorphis oraz Unleashed) za całość odpowiedzialny był Szwed Tomas Skogsberg. Problemem okazał się brak możliwości nagrania akustycznej perkusji (pady perkusji elektronicznej, słabo amortyzując, uniemożliwiają osiągnięcie dużej szybkości). Nagranie powtórzono we wspomnianym wcześniej angielskim Rhythm Studios. Od tej pory zespół regularnie wyjeżdżał za granicę, z powodzeniem koncertując wraz z najznamienitszymi grupami stylu thrash/death/black metal takimi jak: Morbid Angel, Deicide, Cannibal Corpse, Nile, Divine Empire, Samael, Grip Inc., Enslaved, Six Feet Under, Testament, Marduk, Immortal, The Crown, Krisiun, Behemoth, Decapitated, Immolation, Bolt Thrower, Suffocation, Dismember, Lost Soul, Vesania, Vital Remains oraz wieloma innymi.

W 1993 roku wydana została pierwsza płyta koncertowa zatytułowana The Darkest Age – Live '93, (ponownie z Jackiem Kaliszem jako basistą). Płyta, zarejestrowana podczas koncertu w Hali Korony w Krakowie 13 grudnia, zyskała w Polsce uznanie. Obecnie jest oceniana raczej jako część drogi muzycznej, którą przebył zespół, niż pod względem czysto muzycznym. Krytykuje się ją ze względu na słabą produkcję oraz brzmienie, chwalona jest natomiast za oddanie specyficznej atmosfery "głodu koncertowego" (żywiołowej reakcji publiczności).

W roku 1994 zespół współpracował już z basistą Leszkiem "Szambo" Rakowskim, który ostatecznie zastąpił "Jackiego". Grupa w nowym składzie wydała minialbum pod tytułem Sothis (nagrania odbyły się w Gdyni i Olsztynie, odpowiednio w Modern Sound Studio oraz w Świech Studio). Całość zrealizował i współprodukował, wraz z Vaderem i Mariuszem Kmiołkiem, Tomasz Bonarowski, grafikę wykonał natomiast Krzysztof Lutostański. Płyta, będąca swoistym zbawieniem dla małej wytwórni jaką była Baron Records (jej polski wydawca), nie zyskała jednak spodziewanego uznania na świecie (zmiana miała nastąpić dopiero za sprawą drugiego studyjnego albumu). Na rynek europejski, kanadyjski oraz amerykański album Sothis wydała wytwórnia Repulse Records. Wydawnictwo zawiera m.in. utwór grupy Black Sabbath o tym samym tytule z gościnnym udziałem Grzegorza Skawińskiego.

Na pewien czas grupa skoncentrowała się na działalności koncertowej wspólnie z Malevolent Creation, Oppressor oraz Solstice. Przed wydaniem drugiego studyjnego albumu pojawił się nowy kontrakt płytowy z System Shock/Impact, który przez trzy lata z rzędu zaowocował znaczącą liczbą koncertów, nowymi wydawnictwami płytowymi oraz wydaniem wcześniejszego materiału demo Necrolust i Morbid Reich na płycie CD opatrzonej tytułem Reborn In Chaos (1997). Wydane w tym okresie CD to De Profundis (rok 1995) poprzedzony w tym samym roku EP-ką An Act Of Darkness/ I.F.Y (zrealizowaną przez Adama Toczko oraz Tomasza Bonarowskiego). Za brzmienie był odpowiedzialny sam zespół, mastering natomiast wykonał Grzegorz Piwkowski w Modern Sound Studio.

Future Of The Past – album wydany w 1996 roku, zawierał w całości kompozycje grup szczególnie cenionych przez samych muzyków. Warto wymienić takie utwory jak Silent Scream grupy Slayer, I Feel You grupy Depeche Mode oraz Death Metal grupy Possessed. Pozostałe grupy, których twórczość znalazła się na płycie to Sodom, Celtic Frost, Black Sabbath, Anti-Nowhere League, Dark Angel, Terrorizer oraz Kreator.

Kolejny album to Black To The Blind nagrany w 1997 roku już bez "Chiny", którego zastąpił Maurycy Stefanowicz pseudonim "Mauser". Tym razem nagrań dokonano w olsztyńskim Selani Studio na przełomie lipca i sierpnia. Całość zrealizował Andrzej Bomba, współodpowiedzialny również za brzmienie, mastering wykonała Julita Emanuiłow, za stronę graficzną albumu odpowiedzialny był natomiast Jacek Wiśniewski (jego prace można zobaczyć m.in. na okładkach płyt zespołów Grave i God Dethroned). Samo Selani Studio stało się w tamtym czasie miejscem częstych nagrań grup metalowych, jednak coraz silniejsza (z początkiem nowego wieku) pozycja braci Wiesławskich jako producentów spowodowała odwrócenie się w stronę Hertz Studio, można tu mówić o charakterystycznym brzmieniu białostockim, które zyskują grupy w procesie realizacji.

W przypadku grupy Vader warto wspomnieć o warstwie tekstowej, której autorem jest m.in. główny kompozytor i wokalista Piotr Wiwczarek, wspomagany przez takich autorów jak: Paweł Frelik, Paweł Wasilewski, Tomasz Krajewski, Łukasz Szurmiński (można dopatrywać się różnych powodów szukania współpracy autorskiej w dziedzinie tekstów poza zespołem, jednak nie jest to rzecz nadzwyczajna w przypadku grup pop). W twórczości grupy dominuje motyw śmierci, cierpienia, człowieka oraz jego słabości jako jednostki. Teksty są często podbudowane okultyzmem, co sprawia, że grupa błędnie określana jest w swej twórczości jako satanistyczna ze skłonnościami do propagowania przemocy.

Rok 1998 przyniósł grupie szerszy rozgłos, również dzięki albumowi koncertowemu zarejestrowanemu 31 sierpnia w Japonii w tokijskim Quatrro Club, który później wydany jako Live In Japan odniósł spory sukces. Za miksy, zrealizowane we wrześniu w Gdańskim Red Studio, odpowiedzialni byli Tomasz Bonarowski, Piotr Wiwczarek oraz Krzysztof Raczkowski. Mastering wykonali w październiku Andrzej Bomba oraz Mariusz Kmiołek w Selani Studio. Płytę ozdobiła grafika Jacka Wiśniewskiego oraz fotografie Osamu "Tio" Suzuki. Wydawnictwo poprzedził minialbum zatytułowany Kingdom (zrealizowane ponownie w Selani Studio przez Andrzeja Bombę, za brzmienie odpowiadał Piotr Wiwczarek, mastering wykonał Grzegorz Piwkowski), oraz kaseta VHS zatytułowana Vision And Voice zrealizowana podczas koncertu 25 marca w krakowskim studiu w Łęgu. Kaseta zawierała przekrojowy materiał grupy, dodatkiem był teledysk do utworu Kingdom. Całość uwieńczył nowy kontrakt płytowy z wytwórnią Metal Blade Records, dla której grupa nagrała trzy kolejne albumy studyjne: Litany (2000) , Revelations (2002) i The Beast (2004) oraz dwa minialbumy Reign Forever World (2001) oraz Blood (2003).


1999-2004
W listopadzie 1999 roku grupa weszła do Red Studio by nagrać przełomową w swojej karierze płytę Litany. Jej realizatorami i producentami byli Adam Toczko i Piotr Wiwczarek. Płyta została poddana remasteringowi w grudniu w częstochowskim 333 Studio przez Bartłomieja Kuźniaka. Album został wydany w marcu 2000. Promował go teledysk do utworu Cold Demons, który odniósł sukces, choć zrealizowano go małym kosztem w domowych warunkach. Liczne trasy koncertowe, No Mercy Festivals 2000 wraz z zespołami: Deicide, Immortal, Cannibal Corpse oraz Marduk (w tym bardzo ważny dla grupy występ na prestiżowym Wacken Open Air 2000) oraz promocja ze strony dużej wytwórni płytowej wpłynęły na popularność tej płyty. Sprzedano 45 tysięcy sztuk w 3 miesiące od dnia premiery.

W tym samym roku zespół odbył trasę koncertową po Europie wraz z Six Feet Under, podczas której "Docenta" zastąpił Marcin "Ząbek" Gołębiewski. Grupa zrealizowała w sierpniu minialbum Reign Forever World, na którym umieszczono trzy nowe utwory zrealizowane w Gdańskim Red Studio przez Piotra Łukaszewskiego. Na płycie znalazły się też dwa utwory koncertowe z Thrash’em All Festival, dwa utwory zawarte na japońskiej edycji albumu Litany, interpretacje kompozycji Rapid Fire grupy Judas Priest, Freezing Moon grupy Mayhem oraz Total Desaster grupy Destruction. Produkcja spoczęła na Piotrze Wiwczarku, mastering odbył się u Bartłomieja Kuźniaka w 333 Studio, szatę graficzną przygotował Jacek Wiśniewski. Po wydaniu małej płyty grupa intensywnie koncertowała w USA, Polsce i Europie w towarzystwie grup takich jak Behemoth, Cryptopsy, Dying Fetus, Krisiun i innych.

W 2002 roku z grupy odszedł "Shambo", a w jego miejsce pojawił się Konrad "Saimon" Karchut, z którym grupa przystąpiła do prac nad nowym albumem zatytułowanym Revelations. Podczas jego realizacji nagrano m.in. cover grupy Thin Lizzy Angel Of Death. Gitarowe solo w utworze oraz partie instrumentów klawiszowych gościnnie wykonali Jacek Hiro oraz Jerzy "U.reck" Głód z grupy Lux Occulta, sam utwór natomiast znalazł się na minialbumie Blood (2003), przygotowanemu na cześć grupy Morbid Angel oraz płycie tej grupy Altars Of Madness. Gościnnie na płycie Revelations w utworze Whisper zaśpiewał Adam "Nergal" Darski z formacji Behemoth. Całość nagrań zrealizowano w Red Studio przy pomocy Piotra Łukaszewskiego, miksy ponownie wykonał Bartłomiej Kuźniak w Studio 333, szatę graficzną ponownie przygotował Jacek Wiśniewski. Album był bardzo intensywnie promowany. Przez Empire Records został wydany Angel Of Death, singel poprzedzający płytę. Nakręcony został teledysk do utworu Epitaph. Zespół koncertował w całej Europie, Japonii, Stanach Zjednoczonych i Brazylii. Popularność albumu przyćmiła pierwsze DVD grupy zatytułowane More Vision And The Voice, które zawiera zapis koncertu poprzednio wydanego na kasecie VHS zatytułowanej Vision And Voice. DVD zawierało również teledyski Kingdom, Incarnated oraz Cold Demons, a także koncertowe utwory Intro/ Dark Age, Crucified Ones, Carnal, Wings, Red Passage, Intro/ Xeper, Cold Demons, Blood Of Kingu.

Rok 2003 to ponownie koncerty w Europie, wizyta w Izraelu, gdzie na koncercie zgromadziło się około tysiąca fanów, festiwale: Inferno Metal Festival i Motala Festival, Wacken Open Air, Nuclear Storm, Party Sun, udział w Metalmania Festival (po raz szósty, poprzednio w latach: 1986, 1991, 1994, 1998, 1999) oraz Przystanek Woodstock, gdzie grupa wystąpiła dla wielu tysięcy osób. Przed koncertem na Przystanku z zespołu odszedł "Saimon". Zastąpił go powszechnie znany na scenie metalowej Marcin "Nowy" Nowak, który wcześniej wspierał sesyjnie zespół Behemoth.

Już z "Novym" zespół nagrał kolejny minialbum zatytułowany Blood, wydany 25 września 2003 roku. Szatę graficzną albumu przygotował Jacek Wiśniewski. Pięć nagrań na minialbumie pochodziło z poprzedniej sesji nagraniowej. Wydano je ponownie, jako że wcześniej dostępne były tylko jako utwory dodatkowe na edycjach płyty Revelations w poszczególnych krajach. Płytę rozpoczynały dwa nowe utwory zatytułowane Shape-Shiffting oraz We Wait, które zostały zrealizowane i poddane masteringowi w RG Studio w Gdańsku przez Piotra Łukaszewskiego oraz Michała Mielnika. Za brzmienie odpowiedzialny był Piotr Wiwczarek. Po ukończeniu prac nad płytą grupa wyruszyła w trasę koncertową Blitzkrieg, w trakcie której grała z grupami Decapitated, Frontside oraz Vesania, a potem w Art Of Noise Part 2, gdzie współpracowała z Nile, Kreator i Amon Amarth.

W 2004 roku miał miejsce wypadek "Docenta" (kontuzja ręki podczas planowanych nagrań partii perkusji w Selani Studio), zmiana perkusisty (zobowiązania koncertowe - trasa obejmowała 170 koncertów) i przyjęcie Dariusza Daray Brzozowskiego, z którym nagrano płytę The Beast. Płytę poprzedził singel zatytułowany Beware the Beast. Album zrealizowano jak zwykle w w RG Studio w Gdańsku przy pomocy Piotra Łukaszewskiego, mastering wykonał Jacek Gawłowski w JG Lab Studio w Warszawie, grafikę ponownie przygotował Jacek Wiśniewski. Nakręcono również dwa teledyski będące montażem ujęć z procesu realizacji płyty oraz krótki film dokumentujący proces rejestracji CD, która ostatecznie ukazała się 20 września. Na czas rehabilitacji "Docenta" zastąpiono go "Darayem", który oficjalnie miał być tylko muzykiem sesyjnym, ale na płycie został umieszczony na liście pełnoprawnych członków zespołu, co wywołało spory i kontrowersje. Album różnił się od wcześniejszych produkcji Vadera, więcej było w nim wpływów thrash metalu niż death metalu. Kilka miesięcy po premierze sprzedano 65 tysięcy sztuk płyty.

Po powrocie "Docenta", zespół skoncentrował się na działalności koncertowej. W ramach Blitzkrieg 2' i X-Mass Festivals grupa występowała w kilkunastu krajach takich jak: Rosja, Litwa, Łotwie, Estonia, Ukraina, Białoruś, Czechy, Słowacja, Niemcy, Holandia, Belgia, Wielka Brytania, Francja, Węgry, Rumunia, Bułgaria, Serbia i Czarnogóra, Macedonia, Chorwacja oraz USA. Zespół poprzedzał również koncert grupy Metallica oraz Slipknot na Stadionie Śląskim przed 50-tysięczną publicznością.

W październiku 2004 Metal Mind Production wydała kolejny materiał DVD zespołu zatytułowany Night Of The Apocalypse zawierający trzy koncerty, z których jeden został zrealizowany w krakowskim studio na Krzemionkach, drugi miał miejsce na festiwalu Metalmania, a trzeci stanowił występ grupy poprzedzający występ Metalliki oraz Slipknot.


2005-2007
W marcu 2005 roku zespół rozstał się już oficjalnie z wieloletnim perkusistą grupy, Krzysztofem "Docentem" Raczkowskim, który zasilił szeregi grupy Sweet Noise, wspomagając jednocześnie na koncertach grupę Hunter. Zespół podpisał nowy kontrakt płytowy ze szwedzką Regain Records oraz oficjalne przyjął na stanowisko perkusisty "Daraya". W nowym składzie zarejestrowano wydany pod koniec roku minialbum zatytułowany The Art Of War. Płytę tę promował animowany teledysk wykonany w technice 3D przez Arkadiusza Jurcana, autora obrazu zdobiącego okładkę albumu. Nagranie zrealizowano w czerwcu 2005 roku w białostockim Hertz Studio. Produkcje, miksy oraz mastering nagrań wykonali Wojciech i Sławomir Wiesławscy, zdjęcia muzyków wykonał ceniony fotograf Krzysztof "Sado" Sadowski, znany ze współpracy z takimi grupami jak Behemoth, Vesania czy Kobranocka. Minialbum promowany do połowy 2006 roku m.in. na Metal Crusaders Tour 2006 i Bliztkrieg III spotkał się z dużym zainteresowaniem fanów i pochlebnymi recenzjami krytyki.

22 kwietnia 2006 roku grupa przystąpiła do nagrań nowego albumu, roboczo zatytułowanego Impressions In Red, który skończono nagrywać w maju tego roku. Premiera nowej, ósmej płyty studyjnej odbyła się 4 września 2006 roku. Impression In Blood bo taki ostatecznie przyjęła tytuł płyta okazała się sukcesem. Wydawnictwo ponownie zrealizowano w Białostockim Hertz Studio wraz z braćmi Wiesławskimi. Krótko po zakończeniu nagrań zespół pojawił się na prestiżowej trasie koncertowej po Stanach Zjednoczonych Metal Crusaders Tour 2006 m.in. w towarzystwie grup Destruction i Kataklsym. Nowe wydawnictwo było promowane podczas niemal 3 miesięcznej trasy Blitzkrieg IV wraz z grupami God Dethroned, Severe Torture, Nightrage i Bloodthron.

Wraz z nowym 2007 rokiem zakończył się cykl Blitzkrieg IV, którego wznowienie zaplanowano na 2008 rok. Na tym jednak nie zakończyły się występy zespołu, który wkrótce potem zaanonsował występy podczas letnich festiwali m.in. na Graspop MM Festival, Tuska Open Air Festival, Wacken Open Air Festival, Party San czy Brutal Assault. Koncerty te poprzedziła trasa Extreme The Dojo Tour Vol. 17 po Japonii wraz z reaktywowana w 2006 roku grupa Brutal Truth.


Post został pochwalony 0 razy
Pią 6:33, 05 Paź 2007 Zobacz profil autora
Fajura
Moderator działu Lineage][



Dołączył: 03 Paź 2007
Posty: 51
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 3/5
Skąd: Kobiernice

Post IRON MAIDEN
Iron Maiden to heavymetalowy (reprezentujący New Wave of British Heavy Metal) zespół z Londynu, założony 25 grudnia 1975 roku, uważany za jeden z najwybitniejszych zespołów heavymetalowych[1]. Liderem grupy jest basista Steve Harris. Nazwa zespołu dosłownie oznacza żelazną dziewicę, średniowieczne narzędzie tortur.

Grupa gra heavy metal z elementami progresywnymi. Ich muzyka jest oparta na ostrych lecz melodyjnych riffach gitarowych, oraz szybkiej i dynamicznej sekcji rytmicznej, z bogatą perkusją Nicko McBraina oraz często slapującą gitarą basową Steve'a Harrisa. Charakterystyczną cechą większej części twórczości (1981–1994 i 1999–) grupy jest szerokiej skali wokal Bruce'a Dickinsona. Muzyk ten jest uznawany za jednego z lepszych wokalistów rockowych[2]. Styl muzyczny Iron Maiden stanowią także wirtuozerskie solówki dwóch, a od 1999 trzech, gitarzystów.

Ogół utworów zespołu jest zbiorem dość zróżnicowanym. Iron Maiden stworzyła zarówno bardzo szybkie, mocne, czasami podchodzące pod thrash metal kompozycje typu "Be Quick or Be Dead", progresywne, długie piosenki, często wieloczęściowe ze zmianą tempa, takie jak "Paschendale", "Dance of Death", "Rime of the Ancient Mariner", "Seventh Son of a Seventh Son", "Hallowed Be Thy Name" jak i spokojne ballady typu "Afraid to Shoot Strangers", czy akustyczno-orkiestrowa "Journeyman". Iron Maiden ma na swoim koncie także melodyjne utwory jak "Can I Play with Madness" i "Wasted Years", które dzięki swojej przystępności i lekkości osiągnęły ogromny sukces komercyjny.

Na albumie z 2006 r., A Matter of Life and Death grupa zaprezentowała inny styl muzyczny. Piosenki stały się coraz dłuższe, coraz bardziej ambitne i progresywne, jednocześnie nie tak mocne i surowe jak te z początku kariery.

Kompozycje tworzone są głównie przez lidera – Steve'a Harrisa oraz Adriana Smitha, Janicka Gersa, Dave'a Murraya i Bruce'a Dickinsona. Dodatkowo Blaze Bayley brał udział w tworzeniu linii melodycznych wokalu. Dwaj perkusiści – Nicko McBrain i Clive Burr mają minimalny wkład w powstawaniu muzyki.

Teksty utworów traktują nierzadko o zdarzeniach historycznych (np. "Paschendale", "Montsegur", "The Trooper"), mitologii ("Flight of Icarus", "Powerslave"), czy też korzystają z motywów z literatury ("To Tame a Land", "Phantom of the Opera") oraz filmów ("Where Eagles Dare", "Children of the Damned"). Poza powyższymi przykładami tematyka twórczości Iron Maiden jest dość zróżnicowana. Autorami tekstów są zazwyczaj Steve Harris, Adrian Smith i Bruce Dickinson; sporadycznie Blaze Bayley i Paul Di'Anno, zaś pozostali członkowie udzielali się w tym zakresie bardzo rzadko, bądź wcale.

Początki istnienia grupy sięgają 25 grudnia 1975 r., kiedy to były basista zespołów Smiler i Gypsy's Kiss - Steve Harris - zrealizował swój odwieczny plan założenia własnej kapeli. Nazwę Iron Maiden, oznaczającą "żelazna dziewica" Harris zapożyczył z tytułu filmu Człowiek w żelaznej masce (The Man in the Iron Mask). Oprócz założyciela w zespole grali wokalista Paul Day, perkusista Ron Matthews i gitarzyści Terry Rance oraz Dave Sullivan. Pierwszy koncert grupa zagrała 1 maja 1976 w Poplar w Londynie.

We wrześniu 1976 do zespołu dołączył nowy wokalista Dennis Wilcock, zastępując Daya, który był krytykowany za zbyt małą charyzmę sceniczną. Grupa odegrała jeszcze kilka koncertów, po czym Dave Sullivan został zastąpiony przez Dave'a Murraya. Od Iron Maiden odszedł także drugi gitarzysta – Terry Rance. Jego miejsce zajął Bob Sawyer, który w historii Iron Maiden zapisał się jako sprawca jednego z większych kryzysów grupy. Skłócił on ze sobą Dave Murraya i Dennisa Wilcocka, co przekonało lidera Harrisa, by wyrzucić z zespołu obu gitarzystów (Wilcock pozostał w składzie). Murray został usunięty już po pierwszym występie w 1977, a Sawyer po odegraniu większości zaplanowanych koncertów. Na ich miejsce przyjęci zostali Terry Wapram oraz klawiszowiec Tony Moore. W tym samym czasie do Iron Maiden dołączył także perkusista Barry Graham (zwany później Thunderstick). W takim składzie grupa dała tylko jeden koncert – w klubie "The Bridge House". Nie był on jednak udany – Thunderstick zasnął na scenie pod wpływem narkotyków, których sporą ilość przed wejściem na scenę zażył, a klawisze Moore'a okazały się nie pasować do stylu Maiden. Steve Harris postanowił wówczas zwolnić wszystkich członków i zbudować zespół na nowo. Do Iron Maiden powrócił więc Dave Murray i został przyjęty nowy perkusista Doug Sampson. Zespół gorączkowo poszukiwał wokalisty, co zaowocowało zatrudnieniem Paula Di'Anno. Identyfikował się on z subkulturą punków, ale według grupy, jego głos pasował także do muzyki heavymetalowej.

W 1979 Iron Maiden nawiązała współpracę z menedżerem Rodem Smalwoodem.

Przez 3 lata zespół odbył kilkadziesiąt koncertów, głównie w londyńskich klubach (m.in. The Cart And Horses, The Ruskin Arms, The Marquee czy The Soundhouse), lecz nie nagrał żadnej płyty. Pierwsza okazja nadarzyła się ku temu 31 grudnia 1978 r. W noc sylwestrową powstały The Soundhouse Tapes - EP zawierające 3 ścieżki. W ciągu paru tygodni zostały sprzedane wszystkie kopie.

W 1979 grupa dobierała dodatkowych gitarzystów. Byli to kolejno Paul Cairns, Paul Todd i Dave Mac, którzy nie zapisali się w żaden szczególny sposób w dziejach Iron Maiden, oraz Tony Parsons. Był on członkiem zespołu podobnie krótko jak trzej wyżej wymienieni muzycy, ale z jego udziałem grupa uczestniczyła w nagrywaniu kompilacji Metal for Muthas.


(1979–1981) Przełom
Po odejściu Parsonsa w Iron Maiden pozostało znów tylko czterech muzyków. Niedługo później do grupy przybył nowy perkusista – Clive Burr. Wkrótce dołączył także gitarzysta Dennis Stratton. W tym składzie zespół rozpoczął nagrywanie swojego pierwszego albumu długogrającego. W lutym 1980 wydany został pierwszy singel nazwany "Running Free". Wydana 2 miesiące później płyta nazwana została Iron Maiden. Prawdopodobnie ze względu na obecność w grupie Paula Di'Anno album zawierał prócz heavymetalowych brzmień także elementy punku (najsilniej ujawniające się w "Running Free"). Znajdował się tam też jeden rozbudowany, progresywny utwór - "Phantom of the Opera".

Po zakończeniu nagrywania, w marcu 1980, Iron Maiden udała się na tournée po Wielkiej Brytanii jako gość specjalny Judas Priest, po czym, wspomagana przez Praying Mantis i Neala Kaya, wyruszyła w trasę promującą swój własny album, wydany na początku kwietnia. Występy odbywały się od kwietnia do sierpnia 1980, a grupa odwiedziła po raz pierwszy zagraniczne sceny – zagrała na festiwalu Wheel Pop w belgijskim Kortrijk oraz festiwalu Kuusrock w Oulu w Finlandii.

W międzyczasie zostały wypuszczone na rynek 2 kolejne single – "Sanctuary" oraz "Women in Uniform".

Znacznie większą część Europy zespół przemierzył koncertując jako support dla amerykańskiej grupy Kiss od sierpnia do listopada 1980. Iron Maiden ujrzały wtedy po raz pierwszy publiczności Włoch, Niemiec, Francji, Szwajcarii, Holandii, Szwecji, Danii i Norwegii. Po przedostatnim występie tej trasy, na przełomie października i listopada 1980 z zespołu został wyrzucony Dennis Stratton. Powodem były nieporozumienia artystyczne. Otóż Steve Harris przyłapał Dennisa, gdy ten próbował przerobić "Phantom of the Opera" na utwór w stylu Queen[potrzebne źródło].

Strattona, za sugestią Dave'a Murraya, zastąpił gitarzysta Adrian Smith. Uznawany jest on często za najlepszego w historii Iron Maiden z minimalną przewagą nad Murrayem[3]. Oboje stanowili bardzo zgrany duet zarówno pod względem muzycznym – już wcześniej występowali razem w zespole Urchin, jak i towarzyskim – byli przyjaciółmi od czasów dzieciństwa. Ich wspólną grę określano dźwiękiem bliźniaczych gitar[4].

Z nowym gitarzystą zespół zagrał jeszcze jeden koncert z Kiss i odbył krótką trasę po Anglii, której ostatni występ, 21 grudnia 1980 w londyńskim Rainbow Theatre został zarejestrowany i wydany jako kaseta VHS. Oficjalnym tytułem wydawnictwa było Iron Maiden, lecz częściej stosowana jest nazwa Live at the Rainbow.

Na przełomie 1980-81 Iron Maiden nagrała album Killers. Nie został on początkowo doceniony przez krytyków, lecz sprzedawał się bardzo dobrze. Z czasem został on uznany za klasyczne dokonanie grupy. Płyta zawierała utwory nieco żywsze niż kompozycje z pierwszego longplaya, jednak utrzymane w podobnym stylu. Na uwagę zasługują 2 utwory instrumentalne, które to występują dość rzadko w twórczości grupy (w całej historii Iron Maiden stworzyła tylko 4 na ok. 145 wszystkich skomponowanych utworów). Killers był pierwszym albumem wyprodukowanym przez Martina Bircha, znanego w branży producenta albumów Deep Purple, Black Sabbath i Blue Öyster Cult. Z Killers zostały wydane 2 single – "Twilight Zone" i "Purgatory".

W lutym 1981 Iron Maiden wyruszyła w trasę Killer World Tour promującą nowy album. Do połowy marca koncertowała tylko w Wielkiej Brytanii, po czym wyruszyła w trwające do maja tournée po Europie Zachodniej. W tym samym jeszcze miesiącu grupa wystąpiła po raz pierwszy w Japonii, gdzie odegrała 5 koncertów. Nagrania z nich zostały później wydane jako minialbum Maiden Japan (wydany także pod nazwą Heavy Metal Army). W czerwcu zespół odwiedził kolejny kontynent – Amerykę Północną. Muzycy koncertowali w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie zarówno w ramach własnej trasy jak i jako support dla grup UFO i Judas Priest (tournée promujące album Point of Entry) do początku sierpnia. Od połowy sierpnia do 10 listopada Iron Maiden pojawiała się ponownie na scenach Europy Zachodniej. Zawitała także do Jugosławii, by wystąpić na festiwalu w Belgradzie.

Niestety na trasie Steve Harris bardzo zawiódł się na wokaliście Paulu Di'Anno. Dało o sobie znać wieloletnie uzależnienie od narkotyków, od których frontman zespołu nie stronił nawet przed występami. Rod Smallwood wraz z zespołem, zmuszeni odwoływać koncerty z powodu częstych niedyspozycji Di'Anno, postanowili we wrześniu 1981 zwolnić dotychczasowego wokalistę.

Media i fani odebrali ten krok bardzo nieprzychylnie. Uważano, że zespół tracąc swego czołowego członka już na początku kariery pozbawia się szansy na dalszą egzystencję na rynku muzycznym[potrzebne źródło].


(1981–1989) Złota era
Zespół jako zastępcę Di'Anno postanowił zaangażować wokalistę popularnej wówczas grupy heavymetalowej Samson, znanego jako Bruce Bruce. Bruce Dickinson, bo takie było jego prawdziwe nazwisko, zmęczony atmosferą panującą w jego dotychczasowym zespole (duże ilości narkotyków) bez wahania zgodził się na propozycję Harrisa i Smallwooda.

Dickinson miał odmienne od poprzednika warunki głosowe. Śpiewał bardzo dobrze w wysokich rejestrach z charakterystyczną barwą głosu, przez co fani nadali mu pseudonim Air Raid Siren (ang. syrena alarmowa). W odróżnieniu od Paula Di'Anno, był typowym metalowcem.

Iron Maiden zdecydowała, by Dickinson zrezygnował z pseudonimu Bruce Bruce i występował pod własnym nazwiskiem. W końcu października, grupa z nowym wokalistą wybrała się na pięciodniowe tournée do Włoch oraz zagrała jeden koncert w Londynie, podczas którego zaprezentowała kilka kompozycji na przygotowywany właśnie nowy album.

W lutym 1982 światło dzienne ujrzało najnowszy singel Iron Maiden – "Run to the Hills". Wydawnictwo rozwiało wszelkie niepokoje prasy związane z nagłą zmianą wokalisty. Utwór osiągnął siódmą pozycję UK Singles Chart i zapowiadał ukazanie się na rynku znakomitego albumu.

Przewidywania potwierdziły się – album zatytułowany The Number of the Beast szturmem zdobył pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów płytowych. Zawierał 8 udanych kompozycji, pozbawionych już naleciałości punk rocka i wykorzystujących znakomicie warunki głosowe Dickinsona jak i zdolności pozostałych muzyków. Przez część krytyki The Number of the Beast uznawany jest za jeden z najlepszych albumów heavymetalowych wszech czasów[5].

Zespół odniósł gigantyczny sukces, a mimo to w USA nadal grał jedynie jako support przed Judas Priest, Scorpions czy 38 Special. Tam też The Number of the Beast miał problemy ze sprzedażą. Konserwatywne stronnictwa polityczne uznały utwór tytułowy za nawołujący do praktyk satanistycznych. Steve Harris do tej pory zaprzecza, by jakikolwiek utwór Maiden odzwierciedlał okultystyczne fascynacje. "The Number of the Beast", jak utrzymuje Harris, jest oparty na motywie z jego koszmarów sennych, filmie Omen II oraz wierszu Roberta Burnsa, Tam O' Shanter.

Trasa koncertowa The Beast on the Road (luty–grudzień 1982) objęła, prócz odwiedzonych już wcześniej przez Iron Maiden krajów, także Australię. W USA w grupie pojawił się nowy wakat - z zespołu wyrzucony został perkusista Clive Burr. Mick Wall, twórca autoryzowanej biografii Iron Maiden, podaje, że "powody były całkowicie »muzyczne«"[6] a "presja i wymagania coraz dłuższych tras koncertowych (...) dały się we znaki młodemu perkusiście"[6]. Następcą Burra został uznawany za jednego z wybitniejszych perkusistów na świecie - Nicko McBrain grający wcześniej w zespołach TRUST i Streetwalkers.

W styczniu 1983 roku w Nassau na Bahamach w relaksującej atmosferze zespół zaczął nagrywanie kolejnego albumu Piece of Mind, który został uznany za najbardziej udany obok Seventh Son of a Seventh Son longplay w ich karierze. Płyta nie zawierała ani jednego chybionego utworu ani wypełniacza, a nowego perkusistę fani mogli pokochać już po pierwszych taktach albumu w utworze "Where Eagles Dare". Zostały wtedy także stworzone takie hity, jak "Flight of Icarus" czy "The Trooper".

Wtedy też rozpoczął się najbardziej udany okres w historii zespołu - wielkiej popularności i gigantycznych tras koncertowych. W tym czasie po raz pierwszy Ironi zagrali w USA jako gwiazda wieczoru. Na Piece of Mind w piosence "Still Life" został także umieszczony komunikat dla fanatyków doszukujących się w muzyce satanizmu - "Nie mieszaj się w sprawy, których nie rozumiesz". Słowa te nagrane są na albumie od tyłu. Wypowiada je w bardzo charakterystyczny sposób Nicko McBrain.

Rok później Maiden wydała longplay Powerslave, który wspiął się w Anglii na 2. miejsce listy przebojów. Wielka trasa promująca ten album została udokumentowana wydawnictwem live i filmem Live After Death (nagrano wtedy znakomity koncert z Long Beach Arena). Tournée Ironi rozpoczęli w Polsce, a tym samym zagrali pierwszy w ich historii koncert w tym kraju. Ciepłe przyjęcie sprawiło, że Iron Maiden następną trasę także zainaugurował w Polsce. Od tamtego momentu w zasadzie w czasie każdej trasy zespół odwiedzał nasz kraj.

Prace nad następną płytą przyniosły rozbieżności co do kierunku, który powinien obrać zespół. Bruce Dickinson proponował nagranie albumu akustycznego, co spotkało się ze zdecydowanym vetem ze strony reszty zespołu (chciał albumu na kształt Led Zeppelin III). Tak więc Somewhere in Time przyniósł kompozycje w dotychczasowym stylu z jedną różnicą - zespół po raz pierwszy użył syntezatorów gitarowych. Efekt spodobał się fanom, ponieważ album bił rekordy sprzedaży grupy na świecie. Płyta przyniosła zarówno rozbudowane, epickie utwory takie jak "Alexander the Great (356-323 B.C.)" czy "Caught Somewhere in Time", ale także przyjemne, szybkie i melodyjne numery, jak "Wasted Years" czy "Heaven Can Wait". Ciekawostką jest fakt, że Dickinson nie napisał ani jednego utworu na album - cała płyta była praktycznie w całości dziełem Adriana Smitha i Steve'a Harrisa.

Następny album studyjny spowodował rozbieżne opinie wśród fanów. Dla jednych był dowodem, że zespół zjadł własny ogon, a dla drugich był prawdziwą doskonałością. Album nosił tytuł Seventh Son of a Seventh Son i był concept albumem opartym na motywach powieści Siódmy syn, Orsona Scotta Carda. Album ten, jak żaden inny odwzorowywał fascynacje Steve'a Harrisa zespołami progresywnymi z lat siedemdziesiątych. Całość była epicką i fascynującą opowieścią muzyczną. Zaskoczeniem było niemetalowe brzmienie gitar i bardzo duża rola instrumentów klawiszowych, co dodało albumowi mistycyzmu, tajemniczości i podniosłości. Znalazł się tu jeden z najbardziej docenianych utworów w historii Dziewicy - "Seventh Son of a Seventh Son", a także wielki przebój - "Can I Play with Madness". Utwory bardzo przystępne i proste przenikały się z kompozycjami bardziej złożonym i trudnymi. Nie brakowało tutaj wirtuozerskich solówek gitarowych, a McBrain na bębnach przeszedł samego siebie. Uznano jednak, iż kompozycje, jakkolwiek udane, nie pasowały do podniosłych treści przekazywanych w tekstach. Mimo to album był kolejnym po The Number of the Beast longplayem, który uplasował się na pierwszym miejscu brytyjskiej listy przebojów. Sama trasa koncertowa odznaczała się dużym przepychem.


(1989–1999) Wiatry zmian
Rok 1989 oznaczał dla Maiden przerwę w działalności. W 1990 roku zespół postanowił nagrać kolejny album studyjny. Miał on nawiązywać brzmieniowo do pierwszych płyt Dziewicy. Jak się okazało Adrian Smith uznał ten pomysł za bezsensowny i nie interesował się zbytnio pracą z zespołem, będąc zabsorbowanym działalnością solową. Jednocześnie nie wykazywał chęci odejścia od kolegów, więc pozostali członkowie postanowili sami usunąć go z zespołu. Jego następcą został Janick Gers znany ze współpracy z Ianem Gillanem, White Spirit oraz udziału w nagrywaniu pierwszej solowej płyty Bruce'a Dickinsona, Tattooed Millionaire. Zmiana gitarzysty była od razu zauważalna, ponieważ tryskający chęcią grania w Maiden, Janick dodał wszystkim skrzydeł. W tym składzie został nagrany album No Prayer for the Dying. Płyta bardzo różniła się od swej poprzedniczki. Zmiany dosięgły zarówno brzmienie - melodie stały się bardziej surowe - jak i teksty - pojawił się w nich wyraźny podtekst polityczny. W tym czasie popularność zespołu zaczęła spadać.

Sytuację poprawił następny album Fear of the Dark, który wspiął się na pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów. Jednak płyta nie do końca zachwycała. Oprócz uznanych utworów, takich jak tytułowy "Fear of the Dark", zbliżający się do thrash metalu "Be Quick or Be Dead", czy ballada "Wasting Love" znalazły się tam także zwykłe wypełniacze.

Wtedy następny etap kariery zespołu został zamknięty. Grupę z powodu odmiennej wizji muzycznej opuścił Bruce Dickinson, a Steve Harris rozważał nawet rozwiązanie grupy. Jednak od tego pomysłu odwiódł go Dave Murray, który zaproponował znalezienie nowego wokalisty. Najpoważniejszymi kandydatami na to stanowisko byli Doogie White, Damian Wilson oraz Blaze Bayley[potrzebne źródło], wcześniej wokalista grupy Wolfsbane. Ostatecznie wybrany został ten ostatni. W tym składzie zespół nagrał album The X Factor, który jednak został zmieciony przez krytykę. Nastąpiła bowiem kolejna skrajna zmiana stylu muzycznego grupy, na co niewątpliwy wpływ miała osobista tragedia Steve'a Harrisa. Lider grupy w tamtym czasie przeżył śmierć ojca oraz rozwód. Warstwa literacka była najdojrzalsza w historii grupy, jednak album nie został doceniony ze względu na niezadowalające brzmienie, spowodowane zapewne odejściem na emeryturę dotychczasowego producenta Maiden - Martina Bircha. Wielu fanów jednak docenia ten album za dojrzałość kompozycji, a Steve Harris uważa go za największe osiągnięcie zespołu.

Jeszcze gorszą opinię uzyskał kolejny longplay firmowany przez zespół - Virtual XI. Produkcja i miksowanie albumu okazały się przerastać Steve'a Harrisa, który to wziął na siebie owe obowiązku. Kompozycje także nie były (wg starych fanów) najwyższych lotów. Dodatkowo podczas trasy koncertowej u Blaze'a pojawiły się problemy z głosem. Jego niewyćwiczone do takiego wysiłku gardło odmawiało posłuszeństwa, co było dodatkowo potęgowane przez silną reakcję alergiczną na niektóre środki stosowane na scenie (katar sienny).

Zespół wydał w tym czasie również grę komputerową Ed Hunter z soundtrackiem składającym się z największych przebojów zespołu wybranych w internetowym głosowaniu fanów oraz wywiad-rzeka In Profile, który opowiadał historię grupy od początków jej istnienia. Jako że Steve Harris nie widział dalszych perspektyw dla grupy w grudniu 1998 podjął decyzję o jej rozwiązaniu, o czym powiadomił menedżera Roda Smallwooda. Ten jednak nie podał informacji do publicznej wiadomości, a zamiast tego doprowadził do zmiany, której nie spodziewali się nawet najwięksi optymiści.

(1999-) - Spotkanie po Latach

W 1999 do zespołu powrócił Bruce Dickinson oraz Adrian Smith. Już jako sekstet zespół zaczął pracować nad nowym albumem - Brave New World. Płyta okazała się sukcesem zarówno artystycznym jak i komercyjnym (7 miejsce na liście w Wielkiej Brytanii i 39 w Stanach Zjednoczonych). W 2001 roku zespół zagrał na festiwalu Rock in Rio dla rekordowej liczby 250 tysięcy osób. Koncert został zarejestrowany i wydany na płycie DVD. Następny longplay - Dance of Death ukazał się w 2003 roku i zawierał wiele pomysłów wymagających rozwinięcia, lecz okazał się być albumem mocno regresywnym w stosunku do Brave New World. Na szczególną uwagę zasługują utwory "Paschendale", "Dance of Death" i "Montsegur". Ciekawostką jest także pierwszy całkowicie akustyczny utwór "Journeyman" z delikatnym śpiewem Dickinsona. Przed wydaniem płyty zespół udał się w trasę grają tylko swoje największe przeboje. W 2005 roku zespół wydał kolejny koncertowy krążek zatytułowany Death on the Road. Został on wydany na płycie DVD i zawiera nagranie koncertu z Westfallenhalle w Dortmundzie. W 2006 roku zespół wydał trzeci już od powrotu Bruce'a i Adriana album zatytułowany A Matter of Life and Death. Album zawiera 10 rozbudowanych utworów i trwa aż 72 minuty. W opinii krytyki i fanów jest to najrówniejszy album Iron Maiden od 18 lat czyli od czasów Seventh Son of a Seventh Son. Zespół był tak zadowolony z nowego materiału iż na koncertach postanowił grać cały album. Album zawierał w zasadzie tylko jeden numer w starym stylu ("Different World") - pozostałe są utrzymane w, do tej pory dość nietypowym dla Maiden, progresywnym stylu. W październiku 2006 grupa rozpoczęła promocję nowego wydawnictwa na światowym tournee. W trasie koncertowej nie zostały jednak ujęte koncerty w Polsce.


Post został pochwalony 0 razy
Pią 6:36, 05 Paź 2007 Zobacz profil autora
Fajura
Moderator działu Lineage][



Dołączył: 03 Paź 2007
Posty: 51
Przeczytał: 0 tematów

Ostrzeżeń: 3/5
Skąd: Kobiernice

Post BATHORY
Bathory - szwedzki zespół muzyczny istniejący w latach 1983-2004. Nazwa zespołu została zaczerpnięta z postaci "krwawej hrabiny" Elżbiety Batory.

Bathory to jeden z najbardziej znaczących zespołów w muzyce black metalowej i viking metalowej, mający jednocześnie największy wpływ na kierunki rozwoju tych dwóch odmian metalu. Został założony w Sztokholmie, w maju 1983 przez siedemnastoletniego Thomasa Forsberga ukrywającego się pod pseudonimem Quorthon Seth. Thomas był liderem zespołu i jedynym jego stałym członkiem.

Takie albumy jak: Bathory, The Return...... czy Under the Sign of the Black Mark stały się kanonem na black metalowej scenie i inspiracją dla wielu młodych zespołów na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Wraz z wydaniem albumu Blood Fire Death a następnie Hammerheart styl grupy ewoluował w kierunku łagodniejszej muzyki, charakteryzującej się wolnymi, epickimi utworami z towarzyszeniem chórów. W warstwie lirycznej, treści satanistyczne ustąpiły miejsca tematyce nordyckiej mitologii. W tej stylistyce zespół wydał jeszcze albumy Twilight of the Gods, Blood on Ice oraz Nordland I i Nordland II. W międzyczasie powstały także albumy Requiem, Octagon i Destroyer of Worlds które nawiązywały muzycznie do thrash metalu lat osiemdziesiątych, ale spotkały się one z nieprzychylnymi opiniami krytyków.
Twórczość zespołu podsumowują wydawnictwa przekrojowe Jubileum (I, II i III) oraz kompilacja promocyjna Katalog.
Lider zespołu – Quorthon Seth zmarł niespodziewanie na atak serca 7 czerwca 2004, podczas nagrywania kolejnej płyty. 3 czerwca 2006 roku została wydana pamiątkowa kompilacja In Memory of Quorthon (Box Set).


Post został pochwalony 0 razy
Pią 6:39, 05 Paź 2007 Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:    
Odpowiedz do tematu    Forum Opozycji 2TH2 Strona Główna » Muza Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do: 
Możesz pisać nowe tematy
Możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
Design by Freestyle XL / Music Lyrics.
Regulamin